Bepakt met een zeer goed gevuld lunchpakket zijn we deze ochtend richting de Pyreneeën vertrokken. Het enorme lunchpakket hield ons allen bezig. Sommige pelgrims vroegen zich al bezorgd af of het hotel ons nog wel terug verwachtte? Er zat eten in voor minstens 2 dagen. Maar wie weet wat ons vandaag nog allemaal te wachten staat?
Uitgezwaaid door Jan en Peter vertrekken we met 15 pelgrims van de groep. De overige pelgrims gaan 's middags op excursie naar de Gavernie. Wij rijden nog een stukje verder door naar Cauterets. Op beide stopplaatsen worden verrast met een ongelooflijk mooi stuk ruige natuur. We hebben gewandeld, rustig aan want er moesten natuurlijk foto's gemaakt worden: bergtoppen, watervallen, terrasjes, leuke pelgrims en van een smaakvolle 'Goudgele Rakker'. Met een strak blauwe lucht en 18 graden was het een perfecte dag om de Pyreneeën te bezoeken.
Mooi is dat we ook hier, tussen de hoge bergen en de prachtige natuur, God nabij voelden.
Lourdes raakt ons hart en brengt wat in ons hart leeft in beweging. Vreugde, verdriet, verwondering, eenzaamheid, angst, zorgen en dankbaarheid. Alle mogelijke emoties zijn op enig moment wel voorbij gekomen in de groep.
Wat de nabijheid van Maria met ons doet dat ervaarde ik ook vandaag in de bergen. Ik zat een moment stilletjes op een muurtje, de omgeving in mij opnemend. Een gevoel dat alles goed was, alles wat er was, kon er zijn. Het was een mix van intense dankbaarheid en vreugde gemengd met; kleine en grotere zorgen die ik ook heb zoals elk ander. Het 'viel' allemaal tezamen en het was goed.
Een medepelgrim vertelde mij later dat zij een sterk beeld zag in de natuur; grote bomen die op de rotsen groeien. Als zo'n boom op zo'n harde ondergrond kan groeien en opgewassen is tegen al het natuurgeweld, dan mogen wij er toch ook op vertrouwen dat mensen God weer gaan vinden en dat de kerk weer gaat groeien? Ondanks onze zorgen dat de jonge mensen tegenwoordig geen 'geloofs-bodem' meer meekrijgen. Toen zij haar gedachten met mij deelde wist ik wat het was wat ik in dat ene stille moment voelde; VERTROUWEN.
Eenmaal weer terug in de bus hadden we nog een spannend momentje; in een haarspeldbocht schampte een camper de bus. Plots stonden we stil, op een heel ongelukkig punt in de bocht maar gelukkig wist de chauffeur erger te voorkomen en konden we onze weg voortzetten.
Voor het diner werden alle devotionalia verzameld en bijeengelegd. Al snel werd duidelijk dat we de winkeltjes goed hadden weten te vinden. Iemand lachte en zei dat het wel pakjesavond leek. Pater Richard heeft na een kort gebed alles, rijkelijk, gezegend.
En toen was daar het moment, na het diner, nog eenmaal naar de Lourdesgrot. Nog even bij Maria zitten, een laatste groet, een laatste gebedje bij de grot en het bronwater nog een keer over je handen laten lopen. Met een dankbaar hart hebben we afscheid genomen van Maria in Lourdes.
