Grote plannen voor vandaag dus vroeg uit de veren en snel richting de Basiliek van Lourdes. Althans zo begon de dag voor 4 pelgrims. Zij gingen meezingen in het samengesteld koor voor de Internationale Eucharistieviering in de Basiliek. Met ongeveer 60 Nederlandse pelgrims in het koor waren wij veruit de grootste groep. Na een korte maar serieuze repetitie begon de Mis met ongeveer 20.000 pelgrims en zeker 40 geestelijken. De bisschop van Barcelona was hoofcelebrant en pater Richard mocht mee concelebreren op het priesterkoor. De akoestiek in de Basiliek was geweldig, als koor kregen we er steeds meer plezier in. Het was genieten met een hoofdletter 'G'. In de Mis kwamen veel talen voorbij, niet alles was daarom even goed te volgen. Gelukkig werd de overweging in het Nederlands op de schermen getoond. De hoofdlijn van de overweging ging erover dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn; in waar we vandaan komen, de taal die we spreken en welke gebruiken we hebben. Het zou geen probleem moeten zijn, we zouden het moeten respecteren. De verschillen omarmen zodat we samen naast elkaar én met elkaar kunnen leven. De viering werd als voorbeeld aangehaald; een grote internationale geloofsgemeenschap .
Door de combinatie van de mooie gezangen, de hoopvolle overweging en het groot aantal pelgrims en geestelijken, ontstond er een sterk samenhorigheidsgevoel. Met als gevolg dat we, toen we elkaar de Vrede wensten, enkelen het niet meer droog hielden.
Wat opvallend was dat er tot op vandaag tijdens alle: vieringen, processies, bij de grot en bij de baden steeds telefoons afgingen. Iemand werd gebeld of er waren piepjes te horen van binnenkomende berichtjes. Nooit was er één samenkomst zonder de verstoring van een telefoon die niet op stil was gezet. Tot vanmorgen. Het is niet te begrijpen; je bent met 20.000 mensen bijeen en dan blijven alle telefoons stil...!
In de middag gingen enkelen van de groep een stadswandeling maken. Soms was dat nog een hele klim maar gelukkig werd er goed op elkaar gelet. Wie een arm of een andere ondersteuning nodig had, kreeg dat van een ander. Het kerkhof waar de familie Soubirous begraven ligt werd bezocht en het huis waar Bernadette heeft gewoond met haar ouders en 5 broertjes en zusjes. Haar thuis bestond toen maar uit 1 kamer, daar deed men alles. Wij konden het ons nauwelijks voorstellen; hoe dan? Tegenwoordig zijn sommige badkamers al groter dan de kamer waar zij in moesten leven. Later, na de verschijningen, is het gezin groter kunnen gaan wonen.
Op de route lag ook een museum met allerlei heiligen beelden. Veel heiligen herkenden we snel maar bij sommige moesten we toch een beroep doen op de kennis van de beide pastores.
Later in de middag konden we naar de Bernadette kerk voor de handoplegging. Ik verval in de herhaling, maar ook hierbij werden velen tot ontroering toe geraakt. Er werd uitgelegd dat God zijn handen op jou wil leggen om je te laten weten dat Hij altijd bij je is. God werkt door mensen; de buurman die je te hulp schiet of je vriendin die je komt bezoeken. Het is God die je op deze manier nabij is.
Het is te zien, tijdens deze bedevaartreis, God is bij ons. Als je met een grote groep op pad gaat zijn er altijd wel dingen die 'mis' gaan; grote en kleine. Wat het ook is, het wordt gezien door iemand, het wordt opgelost, de last wordt verlicht, letterlijk en figuurlijk en het ongemak wordt aangepakt. De helpende hand van God is er ook zoals we nu samen op reis zijn.
Vandaag hebben we, naast alle Marialiederen nog een ander mooi lied gezongen. 'Lang zal ze leven', het was de verjaardag van een medepelgrim uit Limburg, het was haar 87-ste verjaardag!
Omdat er nog wat tijd over was vandaag, is een grote groep 's avonds nog naar de Lichtprocessie gegaan. De vele brandende kaarsjes, de lange stoet mensen en de samenzang; het was weer een intense beleving.
Daarna was het écht genoeg geweest voor vandaag; we waren allen voldaan maar moe. Zelfs pater Richard gaf toe aan zijn vermoeidheid en regelde in het hotel een voetenbankje voor zichzelf.
Christien Somers
