Reisverslag

Het was vanmorgen erg druk op de trap van het hotel. Pelgrims die naar beneden liepen om daarna weer naar boven te lopen. Tot en met de vijfde etage was er drukte en beweging. Nee, het was geen ochtendgymnastiek.
De lift van het hotel was echter niet afgestemd op een grote groep. Er kon slechts één persoon met twee koffers in het liftje. Ik hoef u verder niets uit te leggen u ziet de lange file voor de lift waarschijnlijk al voor u. Hoewel het een gesjouw was met al die koffers; de klus werd met elkaar toch snel gefikst. Toen ontstond de volgende file, bij het ontbijtbuffet. Ook hier was men niet berekend op zoveel gasten die tegelijk kwamen ontbijten. Maar ook hier sloegen we ons er gezamenlijk doorheen. Na een kleine driekwartier stapten we de bus in voor de lange terugreis.
Wat ga je doen als je zolang in de bus moet zitten? Lezen blijkt toch wel de favoriete bezigheid te zijn. Soms werd er met elkaar gedeeld wat men had gelezen. Een verhaal was zo mooi, dat wil ik u niet onthouden.

Uit het boek; 'Ontmoetingen van een brancardier' van Henk de Rijk.
Het verhaal over een 3 jarige Vietnamese kleuter.
Tijdens de nasleep van de Vietnamese oorlog werd een jong echtpaar doordeweeks pas geïnstalleerde communistische regering uit Vietnam verdreven. Samen met duizenden andere landgenoten waren ze bootvluchtelingen.
Ter hoogte van Sri Lanka stond het gammele bootje op het punt te vergaan. Een Portugees schip schoot te hulp. De echtgenoot verdronk terwijl zijn hoogzwangere vrouw beviel en daarna overleed. De Portugese kapitein en zijn vrouw besloten de boreling te adopteren.
De adoptie ouders gingen met hem naar Lourdes, toen hij drie jaar was.
Daar ontmoette Henk, de brancardier, het vrolijke kereltje.
Hij droeg het op zijn schouders naar de grot van Maria. Het jongetje keek intens naar de Witte Dame en riep blij uit: 'Maman'. De brancardier zette het jongetje op de grond, hurken naast hem en zei ontroerd: 'Ja, het is je moeder, je hemelse moeder'.
Dit verhaal maakte me duidelijk dat de onzichtbare wereld zich weer eens naar de zichtbare boog; hemel en aarde werden een.

Na een heerlijke afsluitende lunch zijn we aan de laatste etappes van de bedevaartreis begonnen.
Gedurende deze uren heb ik aan verschillende pelgrims gevraagd om in één woord deze bedevaartreis te uit te drukken.
Het was een lastige vraag want er kwam zoveel bij iedereen naar boven. Ook nu ontstonden er, naar aanleiding van mijn vraag, weer mooie en fijne gesprekken. Sommige pelgrims hielden het niet droog toen zij mij hun ervaringen deelden.
Dat we in amper negen dagen zo vertrouwd zijn geworden met elkaar voelt als een rijkdom. Zeker omdat het net als jezelf, gelovigen mensen zijn. Je bent met elkaar, als het ware, een kleine geloofsgemeenschap.

Hieronder kunt u de woorden lezen die genoemd zijn:

Verrijkend - Vol - Inspirerend - Verbinding - Top - Thuiskomen - Geweldig - Eenheid - Voldaan - Super - Overgave - Vreugde - Samen - Liefdevol - Naastenliefde - Samenhorigheid - Samen - Ontroering - Ware liefde - Diepe indruk.

Zoals u ziet was het voor sommigen écht onmogelijk om maar één woord te kiezen 😉

Voordat ik aan het laatste stukje van het negendaagse reisverslag begin, wil ik even teruggaan naar de dagen dat de Reliekschrijn van de H. Bernadette in de Michaelkerk was. In de hal van de kerk kon toen, iedereen die daar behoefte aan had, een intentie opschrijven. Vele bezoekers hebben hier gebruik van gemaakt, er zijn een aantal vellen volgeschreven. Deze intenties hebben we bewaard en mee naar Lourdes genomen. Alle intenties zijn van de week bij Maria gebracht; er is om haar voorspraak gebeden.

Natuurlijk zijn in de bus de: chauffeur Mark, reisleider Peter, reisbegeleider Jan en 'onze' drie pastors; hartelijk bedankt voor alle goede en liefdevolle zorgen! We hebben het samen heel goed gehad!