In oktober 2024 vindt de halfjaarlijkse actie voor de Voedselbank plaats.

Het initiatief van de actie ligt bij de gezamenlijke Rooms-Katholieke kerken in Breda.

Natuurlijk doet de Augustinusparochie ook mee.

Het aantal gezinnen dat hulp ontvangt van de Voedselbank is de afgelopen jaren afgenomen.

Op dit moment ontvangen 490 gezinnen voedselhulp voor een beperkte periode; het betreft ongeveer 1300 personen.

Daarnaast geeft de Voedselbank begeleiding bij financiële problemen.

Verheugend is dat het aantal gezinnen, dat een beroep moet doen op de Voedselbank, gestaag afneemt.

Mede door uw bijdrage, met geld en/of met levensmiddelen, vinden gezinnen hun financiële zelfstandigheid terug.

De Rooms-Katholieke Kerken en de Voedselbank doen opnieuw een beroep op u.

In oktober kunt u levensmiddelen en/of een financiële bijdrage afgeven in de kerken in Breda of bij de parochiecentra.

Op de posters en op flyers in de kerken staan suggesties voor levensmiddelen die u zou kunnen geven.

U kunt uw geldelijke bijdrage ook overmaken naar het rekeningnummer van  Caritas Augustinusparochie Breda,

rek.no. NL 48 RABO 0150 9915 25 o.v.v. actie voor de Voedselbank oktober 2024.

Heel hartelijk dank voor uw bijdrage!

Nieuwe levensfase

Als ik dit stukje schrijf, duurt het nog ruim een week voordat mijn man stopt met werken. Na 43 jaar werken is hij nu aan het aftellen en stopt hij straks met zijn dagelijkse werkzaamheden. Er begint voor ons een nieuwe levensfase.

We kijken ernaar uit, maar het is ook wel spannend. Hoe gaan we onze tijd dan invullen?

Vrijwel al onze vrienden zijn inmiddels met pensioen en ze zeggen allemaal dat ze het heerlijk vinden en dat ze het zo druk hebben dat ze zich afvragen hoe ze ooit tijd gehad hebben om te werken.

Als ik er zo over nadenk, is het gek dat we nu stil staan bij de op handen zijnde verandering. Het is niet de eerste grote verandering in ons leven. Het lijkt of al die andere veranderingen min of meer vanzelf gegaan zijn, het één volgde min of meer op het andere als een vanzelfsprekendheid. Nu staan we er meer bij stil.

Ik heb er alle vertrouwen in dat we onze weg gaan vinden in deze nieuwe fase.

Een van de dingen die we samen aan gaan pakken, is het opstarten van een weggeefkast bij ons in de wijk. Een initiatief vanuit de parochie en Caritas. We hopen dat het gaat lukken om deze kast tot een succes te maken. Een stukje omzien naar elkaar binnen onze wijk, maar wel op een manier dat niemand zich er “ongelukkig of bekeken” bij voelt.

Helaas is het tegenwoordig vaak lastig om er achter te komen wanneer mensen hulp nodig hebben op welke manier. Mensen schamen zich voor hun problemen en willen het als het enigszins kan zelf oplossen. Als ze hulp nodig hebben willen ze die het liefst “anoniem” krijgen. En dat is nu precies wat we beogen met de weggeefkast.

Buurtbewoners die iets te missen hebben vullen de kast, mensen die het nodig hebben kunnen er iets uithalen. Zo helpen we elkaar. Binnenkort zullen we gaan flyeren om dit meer onder de aandacht te brengen. We hopen dat we op u mogen rekenen.

Als ik zo nadenk over wat er te gebeuren staat, realiseer ik me dat wij nog een keuze hebben, we kunnen nadenken over wat we in de nieuwe levensfase gaan doen. Als ik dan naar het journaal kijk en zie wat er elders in de wereld gebeurt, bedenk ik dat we eigenlijk toch heel rijk zijn. Als ik zie hoe het is in de verschillende oorlogsgebieden (en dan komen ze niet eens allemaal aan de orde in het journaal) dan besef ik, dat er heel veel mensen, in alle leeftijden zijn, die ongevraagd en onvoorbereid ook in een nieuwe levensfase terecht komen. Ze hebben geen keuze, ze worden geconfronteerd met geweld, verlies van dierbaren, verwondingen, angst, onzekerheid en vooral heel veel ellende. Geen huis, geen eten, onzekerheid over hoe het is met de rest van de familie en vrienden. Geen zicht meer op de toekomst, alleen maar onzekerheid.

En hoewel we dat allemaal zien en horen, staan we zelf ook machteloos, we kunnen de situatie in de oorlogsgebieden niet veranderen.

Toch kunnen we wel proberen om op kleine schaal in onze eigen omgeving het verschil te maken. Daar is soms maar een klein gebaar voor nodig.

Wij gaan proberen in ieder geval een stukje van de tijd die we krijgen in te zetten om te kijken of we ergens het verschil kunnen maken. En dan zijn we dankbaar dat we die keuze hebben.

Uit het pastoraal team

Anja Wauben

Wanneer je een

belangrijke

beslissing

moet nemen

Luister dan

naar je hart

en volg je gevoel

Paus Franciscus vraagt iedereen, om maandag 7 oktober een dag van gebed en vasten te houden voor de vrede van de wereld.

Het was vanmorgen erg druk op de trap van het hotel. Pelgrims die naar beneden liepen om daarna weer naar boven te lopen. Tot en met de vijfde etage was er drukte en beweging. Nee, het was geen ochtendgymnastiek.
De lift van het hotel was echter niet afgestemd op een grote groep. Er kon slechts één persoon met twee koffers in het liftje. Ik hoef u verder niets uit te leggen u ziet de lange file voor de lift waarschijnlijk al voor u. Hoewel het een gesjouw was met al die koffers; de klus werd met elkaar toch snel gefikst. Toen ontstond de volgende file, bij het ontbijtbuffet. Ook hier was men niet berekend op zoveel gasten die tegelijk kwamen ontbijten. Maar ook hier sloegen we ons er gezamenlijk doorheen. Na een kleine driekwartier stapten we de bus in voor de lange terugreis.
Wat ga je doen als je zolang in de bus moet zitten? Lezen blijkt toch wel de favoriete bezigheid te zijn. Soms werd er met elkaar gedeeld wat men had gelezen. Een verhaal was zo mooi, dat wil ik u niet onthouden.

Uit het boek; 'Ontmoetingen van een brancardier' van Henk de Rijk.
Het verhaal over een 3 jarige Vietnamese kleuter.
Tijdens de nasleep van de Vietnamese oorlog werd een jong echtpaar doordeweeks pas geïnstalleerde communistische regering uit Vietnam verdreven. Samen met duizenden andere landgenoten waren ze bootvluchtelingen.
Ter hoogte van Sri Lanka stond het gammele bootje op het punt te vergaan. Een Portugees schip schoot te hulp. De echtgenoot verdronk terwijl zijn hoogzwangere vrouw beviel en daarna overleed. De Portugese kapitein en zijn vrouw besloten de boreling te adopteren.
De adoptie ouders gingen met hem naar Lourdes, toen hij drie jaar was.
Daar ontmoette Henk, de brancardier, het vrolijke kereltje.
Hij droeg het op zijn schouders naar de grot van Maria. Het jongetje keek intens naar de Witte Dame en riep blij uit: 'Maman'. De brancardier zette het jongetje op de grond, hurken naast hem en zei ontroerd: 'Ja, het is je moeder, je hemelse moeder'.
Dit verhaal maakte me duidelijk dat de onzichtbare wereld zich weer eens naar de zichtbare boog; hemel en aarde werden een.

Na een heerlijke afsluitende lunch zijn we aan de laatste etappes van de bedevaartreis begonnen.
Gedurende deze uren heb ik aan verschillende pelgrims gevraagd om in één woord deze bedevaartreis te uit te drukken.
Het was een lastige vraag want er kwam zoveel bij iedereen naar boven. Ook nu ontstonden er, na aanleiding van mijn vraag, weer mooie en fijne gesprekken. Sommige pelgrims hielden het niet droog toen zij mij hun ervaringen deelden.
Dat we in amper negen dagen zo vertrouwd zijn geworden met elkaar voelt als een rijkdom. Zeker omdat het net als jezelf, gelovigen mensen zijn. Je bent met elkaar, als het ware, een kleine geloofsgemeenschap.

Hieronder kunt u de woorden lezen die genoemd zijn:

Verrijkend - Vol - Inspirerend - Verbinding - Top - Thuiskomen - Geweldig - Eenheid - Voldaan - Super - Overgave - Vreugde - Samen - Liefdevol - Naastenliefde - Samenhorigheid - Samen - Ontroering - Ware liefde - Diepe indruk.

Zoals u ziet was het voor sommigen écht onmogelijk om maar één woord te kiezen 😉

Voordat ik aan het laatste stukje van het negendaagse reisverslag begin, wil ik even teruggaan naar de dagen dat de Reliekschrijn van de H. Bernadette in de Michaelkerk was. In de hal van de kerk kon toen, iedereen die daar behoefte aan had, een intentie opschrijven. Vele bezoekers hebben hier gebruik van gemaakt, er zijn een aantal vellen volgeschreven. Deze intenties hebben we bewaard en mee naar Lourdes genomen. Alle intenties zijn van de week bij Maria gebracht; er is om haar voorspraak gebeden.

Natuurlijk zijn in de bus de: chauffeur Mark, reisleider Peter, reisbegeleider Jan en 'onze' drie pastors; hartelijk bedankt voor alle goede en liefdevolle zorgen! We hebben het samen heel goed gehad!

Gisteravond sprak reisbegeleider Jan de iets of wat 'pijnlijke' woorden uit: 'Morgenvroeg is VROEG'.
Met het gevolg dat we om 7.00 uur gegeten, gewassen en geschoren al in de bus zaten. Door het vroege tijdstip zagen we wel de zon opkomen wat schitterende plaatjes opleverde.

Graag wil ik eventjes iets uitleggen, zodat u thuis niet het verkeerde beeld krijgt. Dat we Lourdes uit reden richting huis betekende nog niet het einde van mooie en inspirerende gespreken met elkaar. Nog vóórdat klok 8.00 uur aangaf, ging het gesprek achter in de bus over; wat is volgens jou de Hemel?
Toen we min of meer tot ons 'gezamenlijk beeld' van de Hemel waren gekomen ontpopte er een volgende vraag op. Als we denken te weten wat de Hemel is, wat is dan de Hel? Ook daar had menigeen een idee van.

Zware kost zo ontzettend vroeg op de morgen maar we hadden ook plezier in het delen en horen van alle gedachten hierover. Pater Richard kreeg 'lucht' van het gesprek in de achterhoede en vroeg met een uitdagend lachje; 'En hoe zit het dan met het vagevuur?'

Die vraag hebben we even laten liggen. Misschien iets voor later op de dag? Zelfs voor pelgrims drie geloofsonderwerpen bespreken voor koffietijd, is wat te veel.

Bij aanvang van deze reis werd gevraagd wat men verwachtte in Lourdes te vinden? Ik heb enkele medepelgrims gevraagd of zij hebben mogen ontvangen wat zij verwachtte. Het werd mij al snel duidelijk dat iedereen wel iets heeft mogen ervaren. Het was niet altijd precies waar men op gehoopt had. Soms was het meer of anders, maar altijd goed. Om een indruk te geven; de ene pelgrim voelde opluchting en verlichting omdat ze al haar zorgen bij Maria had kunnen leggen. De ander kon nog de verzoening met zichzelf voelen na de sacramentsviering. Weer een andere pelgrim had zoveel liefde en energie gevoeld met het zingen in de Internationale viering voor zoveel medegelovigen. De vreugde kon ze nóg in haar voelen; ze hoopt het mee te kunnen nemen naar huis. Lourdes doet vóór en mét iedereen weer wat anders, het raakt de mensen.

Het was een lange busrit vandaag, op weg naar Nevers waar de H. Bernadette in het klooster heeft gewoond en is opgebaard. In het klooster van Nevers hebben we eerst samen de Eucharistie gevierd met 'onze eigen drie bedevaartpriesters'. Het voelde bijzonder aan dat wij Eucharistie vierden waar de H. Bernadette heeft geleefd. Na de viering gingen we naar de kapel waar de H. Bernadette ligt opgebaard. We werden er stil van, zo bijzonder om haar lichaam daar te zien liggen en nog helemaal in tact. Het is dat pastoor Constantijn ons erop attendeerde dat we in feite naar een wonder stonden te kijken; dat haar lichaam in goede staat is aangetroffen bij haar opgraving.
Sommige pelgrims hadden moeite om weg te komen bij de H. Bernadette of waren tot tranen geroerd. Later, toen we in het klooster, aan tafel zaten te wachten op het eten, gaf ik aan dat het allemaal niet tot mij doordrong. Ik sta naar haar te kijken en bedenk me dat het eigenlijk niet kan dat het lichaam er nog zo goed uitziet. Maar toch besef ik niet dat ik naar iets heel bijzonders sta te kijken. De andere pelgrims aan tafel herkenden het gevoel. Het is waarschijnlijk teveel voor nu om het te laten binnenkomen of het is te groot om het ineens te kunnen beseffen? Hoe het ook is; ik vermoed dat veel pelgrims van de groep, dit moment nog lang zullen koesteren.

Voor meer informatie hierover: https://www.sainte-bernadette-soubirous-nevers.com/fr/pages/sainte-bernadette/son-corps/

Tot slot hebben we dan nog de laatste vraag; wat is het vagevuur, besproken. Er kwamen weer interessante gedachten en gevoelens naar voren. Het gesprek was heel open en oprecht, het heeft mij weer aan het denken gezet. Eigenlijk kun je de hemel, hel en vagevuur niet los van elkaar zien. Opvallend was dat er niets naars of akeligs werd gezegd over de hel en het vagevuur. Zelfs hierbij werd gesproken over de onbarmhartige liefde van God die volgens ons, zelfs daar nog aanwezig is.

Het laatste stukje in de bus zijn er uit volle borst, Limburgse en Brabantse liedjes 'uitgewisseld', een mooie afsluiting van een lange en fijne dag.

Christien Somers

Bepakt met een zeer goed gevuld lunchpakket zijn we deze ochtend richting de Pyreneeën vertrokken. Het enorme lunchpakket hield ons allen bezig. Sommige pelgrims vroegen zich al bezorgd af of het hotel ons nog wel terug verwachtte? Er zat eten in voor minstens 2 dagen. Maar wie weet wat ons vandaag nog allemaal te wachten staat?

Uitgezwaaid door Jan en Peter vertrekken we met 15 pelgrims van de groep. De overige pelgrims gaan 's middags op excursie naar de Gavernie. Wij rijden nog een stukje verder door naar Cauterets. Op beide stopplaatsen worden verrast met een ongelooflijk mooi stuk ruige natuur. We hebben gewandeld, rustig aan want er moesten natuurlijk foto's gemaakt worden: bergtoppen, watervallen, terrasjes, leuke pelgrims en van een smaakvolle 'Goudgele Rakker'. Met een strak blauwe lucht en 18 graden was het een perfecte dag om de Pyreneeën te bezoeken.

Mooi is dat we ook hier, tussen de hoge bergen en de prachtige natuur, God nabij voelden.

Lourdes raakt ons hart en brengt wat in ons hart leeft in beweging. Vreugde, verdriet, verwondering, eenzaamheid, angst, zorgen en dankbaarheid. Alle mogelijke emoties zijn op enig moment wel voorbij gekomen in de groep.
Wat de nabijheid van Maria met ons doet dat ervaarde ik ook vandaag in de bergen. Ik zat een moment stilletjes op een muurtje, de omgeving in mij opnemend. Een gevoel dat alles goed was, alles wat er was, kon er zijn. Het was een mix van intense dankbaarheid en vreugde gemengd met; kleine en grotere zorgen die ik ook heb zoals elk ander. Het 'viel' allemaal tezamen en het was goed.
Een medepelgrim vertelde mij later dat zij een sterk beeld zag in de natuur; grote bomen die op de rotsen groeien. Als zo'n boom op zo'n harde ondergrond kan groeien en opgewassen is tegen al het natuurgeweld, dan mogen wij er toch ook op vertrouwen dat mensen God weer gaan vinden en dat de kerk weer gaat groeien? Ondanks onze zorgen dat de jonge mensen tegenwoordig geen 'geloofs-bodem' meer meekrijgen. Toen zij haar gedachten met mij deelde wist ik wat het was wat ik in dat ene stille moment voelde; VERTROUWEN.

Eenmaal weer terug in de bus hadden we nog een spannend momentje; in een haarspeldbocht schampte een camper de bus. Plots stonden we stil, op een heel ongelukkig punt in de bocht maar gelukkig wist de chauffeur erger te voorkomen en konden we onze weg voortzetten.

Voor het diner werden alle devotionalia verzameld en bijeengelegd. Al snel werd duidelijk dat we de winkeltjes goed hadden weten te vinden. Iemand lachte en zei dat het wel pakjesavond leek. Pater Richard heeft na een kort gebed alles, rijkelijk, gezegend.

En toen was daar het moment, na het diner, nog eenmaal naar de Lourdesgrot. Nog even bij Maria zitten, een laatste groet, een laatste gebedje bij de grot en het bronwater nog een keer over je handen laten lopen. Met een dankbaar hart hebben we afscheid genomen van Maria in Lourdes.

Grote plannen voor vandaag dus vroeg uit de veren en snel richting de Basiliek van Lourdes. Althans zo begon de dag voor 4 pelgrims. Zij gingen meezingen in het samengesteld koor voor de Internationale Eucharistieviering in de Basiliek. Met ongeveer 60 Nederlandse pelgrims in het koor waren wij veruit de grootste groep. Na een korte maar serieuze repetitie begon de Mis met ongeveer 20.000 pelgrims en zeker 40 geestelijken. De bisschop van Barcelona was hoofcelebrant en pater Richard mocht mee concelebreren op het priesterkoor. De akoestiek in de Basiliek was geweldig, als koor kregen we er steeds meer plezier in. Het was genieten met een hoofdletter 'G'. In de Mis kwamen veel talen voorbij, niet alles was daarom even goed te volgen. Gelukkig werd de overweging in het Nederlands op de schermen getoond. De hoofdlijn van de overweging ging erover dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn; in waar we vandaan komen, de taal die we spreken en welke gebruiken we hebben. Het zou geen probleem moeten zijn, we zouden het moeten respecteren. De verschillen omarmen zodat we samen naast elkaar én met elkaar kunnen leven. De viering werd als voorbeeld aangehaald; een grote internationale geloofsgemeenschap .

Door de combinatie van de mooie gezangen, de hoopvolle overweging en het groot aantal pelgrims en geestelijken, ontstond er een sterk samenhorigheidsgevoel. Met als gevolg dat we, toen we elkaar de Vrede wensten, enkelen het niet meer droog hielden.

Wat opvallend was dat er tot op vandaag tijdens alle: vieringen, processies, bij de grot en bij de baden steeds telefoons afgingen. Iemand werd gebeld of er waren piepjes te horen van binnenkomende berichtjes. Nooit was er één samenkomst zonder de verstoring van een telefoon die niet op stil was gezet. Tot vanmorgen. Het is niet te begrijpen; je bent met 20.000 mensen bijeen en dan blijven alle telefoons stil...!

In de middag gingen enkelen van de groep een stadswandeling maken. Soms was dat nog een hele klim maar gelukkig werd er goed op elkaar gelet. Wie een arm of een andere ondersteuning nodig had, kreeg dat van een ander. Het kerkhof waar de familie Soubirous begraven ligt werd bezocht en het huis waar Bernadette heeft gewoond met haar ouders en 5 broertjes en zusjes. Haar thuis bestond toen maar uit 1 kamer, daar deed men alles. Wij konden het ons nauwelijks voorstellen; hoe dan? Tegenwoordig zijn sommige badkamers al groter dan de kamer waar zij in moesten leven. Later, na de verschijningen, is het gezin groter kunnen gaan wonen.
Op de route lag ook een museum met allerlei heiligen beelden. Veel heiligen herkenden we snel maar bij sommige moesten we toch een beroep doen op de kennis van de beide pastores.

Later in de middag konden we naar de Bernadette kerk voor de handoplegging. Ik verval in de herhaling, maar ook hierbij werden velen tot ontroering toe geraakt. Er werd uitgelegd dat God zijn handen op jou wil leggen om je te laten weten dat Hij altijd bij je is. God werkt door mensen; de buurman die je te hulp schiet of je vriendin die je komt bezoeken. Het is God die je op deze manier nabij is.

Het is te zien, tijdens deze bedevaartreis, God is bij ons. Als je met een grote groep op pad gaat zijn er altijd wel dingen die 'mis' gaan; grote en kleine. Wat het ook is, het wordt gezien door iemand, het wordt opgelost, de last wordt verlicht, letterlijk en figuurlijk en het ongemak wordt aangepakt. De helpende hand van God is er ook zoals we nu samen op reis zijn.

Vandaag hebben we, naast alle Marialiederen nog een ander mooi lied gezongen. 'Lang zal ze leven', het was de verjaardag van een medepelgrim uit Limburg, het was haar 87-ste verjaardag!

Omdat er nog wat tijd over was vandaag, is een grote groep 's avonds nog naar de Lichtprocessie gegaan. De vele brandende kaarsjes, de lange stoet mensen en de samenzang; het was weer een intense beleving.

Daarna was het écht genoeg geweest voor vandaag; we waren allen voldaan maar moe. Zelfs pater Richard gaf toe aan zijn vermoeidheid en regelde in het hotel een voetenbankje voor zichzelf.

Christien Somers

Het zijn korte nachten die we maken en niet alleen omdat het programma tot in avond doorloopt. Door alle indrukken kan je ook niet meteen in slaap komen, alles van die dag gaat nog eens aan je voorbij. Het zijn geen alledaagse momenten die je samen beleeft. Zo werd ik 's morgens wakker en had direct het liedje in mijn hoofd; 'Hoort hoe God met mensen omgaat'. Later hoorde ik dat ik niet de enige was; iemand anders neuriede al bij het wakker worden het 'Ave Maria' en weer iemand anders had het lied 'Te Lourd op den Bergen' in het hoofd zitten. Kortom we zitten er vol van.

Nog voor de H. Mis van 10.30 uur gingen we met de hele groep naar de baden. Voordat je aan de beurt bent, sta en zit je in een lange rij; onderwijl wordt de rozenkrans gebeden. Er werd gezocht naar iemand die de rozenkrans wilde voorbidden. Pater Richard was natuurlijk meteen bereid om dit te doen. Ze waren blijkbaar tevreden want hij mocht, na de rozenkrans eerst in het Nederlands gebeden te hebben, het nog eens doen in het Engels. Hoe dichter we bij de baden kwamen hoe ingetogener de sfeer werd.

Het volledig onderdompelen in de baden gebeurt tegenwoordig niet meer. Sinds de corona, is dat veranderd. Tegenwoordig kan men er in kleine groepjes terecht. Je wordt uitgenodigd in een badruimte en krijgt de gelegenheid om even te bidden voor de afbeelding van Maria die daar hangt. De vrijwilligers wachten tot je een teken geeft dat je klaar bent en vervolgens krijg je steeds een beetje bronwater in je handen geschonken. Met het eerste scheutje water was je je handen. Met het tweede dep je je gezicht en de derde keer, het laatste scheutje water, kan je drinken. Als afsluiting spreek je nog een kort gebedje uit en kun je je weg vervolgen. Al bij al was je er een paar minuutjes binnen maar de lieve en geduldige vrijwilligers gaven je het gevoel dat je alle tijd kon nemen die je nodig had.
En dan sta je weer buiten. Het had op iedereen veel indruk gemaakt. Het was een intiem moment en je voelde je na afloop als het ware 'schoner' als na een douchebeurt. Misschien is 'zuiver' een beter woord in dit geval. De een werd geraakt door het speciale gevoel van het water in zijn gezicht. Bij de ander kwam het moment zo binnen dat hij emotioneel werd, de tranen liepen 'ineens' over de wangen. Weer iemand anders voelde een enorme blijdschap, vreugde borrelde van binnen uit op en ze kwam met een stralende glimlach naar buiten. Weer een andere pelgrim werd geraakt omdat ze ineens een diepe verbondenheid voelde met haar overleden moeder die ooit, in het water ondergedompeld is geweest.

Toen iedereen weer buiten stond scheen de zon volop; het voelde als een liefdevolle omarming.

Na de lunch hebben velen van de groep de grote of kleine kruisweg gebeden. Men vond ook dit weer indrukwekkend, de prachtige staties versterkten het gebed.

Gelukkig was er daarna even tijd voor een terrasje of om souvenirs te kopen. Nog niet zo'n eenvoudige klus gezien de hoeveelheid aan winkeltjes! Rozenkransen, Mariabeeldjes, kaarsen en kruisjes in allerlei kleuren, vormen, maten en prijsklasse. Zie daartussen maar eens te vinden wat je zoekt en wat zoek je eigenlijk...?

Om 17.00 uur was het weer verzamelen voor de Sacramentsprocessie. In processie, al zingend liepen we achter het Allerheiligste aan tot we de Basiliek van Lourdes bereikten. Een enorm imposante kerk waar 25.000 mensen in kunnen. Het Allerheiligste werd uitgesteld; er werd gebeden, gezongen en alle pelgrims werden tot slot gezegend met het Allerheiligste. Dit duurde even want de priester ging de hele kerk rond. Ineens hoorde ik in die grote kerk een zacht geklap. Mijn blik viel op een jongetje van een jaar of 5 die werd gedragen door een verzorgster. Hij gebaarde druk naar haar, keek weer naar de Monstrans en begon weer te klappen. Het was zo een een mooi gezicht, het mannetje was zichtbaar blij. Toen de priester naar een ander deel van de kerk liep en dus verder van het jongetje vandaan ging, gaf het jongetje kushandjes naar de monstrans. Door de pure en enthousiasme reactie van het jongetje zag ik nog duidelijker hoe ik mij gelukkig mocht prijzen dat ik in Lourdes ben en zoveel goeds mag ontvangen! Ik besefte ook dat ik misschien wel eens vaker de vreugde van God die in mij is, mag delen en het ook mag laten zien zoals dat kleine jongetje. Onbevreesd en spontaan tonen wat mijn geloof mij schenkt.

Christien Somers

Wij, Marianne Mol en Theo van Gils, zijn gevraagd om de ervaringen van deze dag met jullie te delen. We zijn geen parochianen van de Augustinusparochie, maar zijn in april wel naar de reliekschrijn van de H. Bernadette gaan kijken in de Michaelkerk. Daar ontmoette wij Jan Kapetijn (onze reisleider) die we al jaren kennen. Van hem hoorden wij van de Lourdesreis en hebben wij ons aangemeld.

Deze 4e dag begon wel erg vroeg want midden in de nacht werden we gewekt door het geluid van de koelinstallatie op een voor de deur geparkeerde vrachtauto. Na veel gedraai in bed was het eindelijk tijd om op te staan, maar douchen ging niet want, zoals helaas pas achteraf bleek, heeft de kraan een speciale handeling nodig om goed te werken. Dus maar na slechts een “handwasje” om 08:00 uur naar het ontbijt.

Rond 09:00 uur vertrok de groep, onder een prachtig blauwe lucht, naar de grot voor de H. Mis van 10:00 uur. Met veel geluk konden we nog een plaatsje op de derde rij bemachtigen. Het werd een enorme ervaring met zoveel gelovigen op een zo bijzondere plaats. Een H. Mis met ‘10 heren’ waaronder een blinde pastoor. Het was hartverwarmend om uit zoveel kelen de bekende Maria liedjes te horen.

Na de H. Mis was het de bedoeling koffie te gaan drinken in de buitenlucht vóór het Accueil. Maar wat het al vele dagen gedaan had gebeurde nu weer: het begon te regenen. De koffie zou van uitstekende smaak geweest kunnen zijn, maar om die in de regen op te drinken zou erg onprettig geweest zijn. Dus op naar de lunch.

Omdat we eerder de koffie bij het Accueil zijn misgelopen heeft Jan ons, voordat we naar de Viering van Barmhartigheid gingen, meegenomen naar Café New Orleans. De daar geserveerde koffie was heerlijk.

De Viering van Barmhartigheid in de Bernadettekerk startte met gebed en eindigde met het ter aanbidding uitstellen van het Allerheiligste. De aanwezige priesters gingen tijdens de afsluitende liedjes naar de uithoeken van de kerk om naar mensen, die daar behoefte aan hadden, te luisteren en dit af te sluiten met de zegen.

Terug in het hotel werd, na een korte rust, het diner geserveerd. Er volgde toen een hevige discussie of we wel of niet met de lichtprocessie mee moesten lopen gezien de verwachtte regenbuien. Hollanders zijn wel tegen een buitje bestand, dus meewandelen. Het waren geen buitjes maar stortregen. Snel na de start zijn we dus jammer genoeg terug naar het hotel gegaan. Kleding te drogen hangen en naar bed. Morgen komt er weer een dag.

Toelichting: Wat is het Accueil de Notre Dame?

Zieken zijn van harte welkom in de Heiligdommen. Al in de vorige eeuw werden onthaalcentra gebouwd om hen onthaal te kunnen bieden. Het onthaalcentrum de Notre Dame, ingehuldigd op 22 september 1997, is een gebouw met 6 verdiepingen, verdeeld over twee vleugels waarvan er 5 ter beschikking staan voor zieken.