De uitdaging aangaan
We worden allemaal ouder. Als ik op zondagmorgen rondkijk in de kerk, zijn het meestal grijze kopjes, met een bril. Het aantal rollators neemt ook toe en er zijn steeds meer mensen die de Communie uitgereikt krijgen op de plaats waar ze zitten. Maar ondanks de leeftijd is het een trouwe club kerkgangers, die er iedere zondag is en na afloop gezellig samen een kopje koffie of thee drinkt.
Helaas hebben we de afgelopen tijd ook afscheid moeten nemen van een paar trouwe parochianen. En dan besef je opeens dat je zelf ook ouder wordt en dat de leeftijd gaat tellen. Toch gaan we niet bij de pakken neerzitten. Zowel binnen de kerk en parochie als in ons eigen leven ontwikkelen we nieuwe activiteiten.
Binnen de parochie heb ik al geschreven over de Weekendschool op zaterdag voor Oekraïense kinderen. Het draait nu een paar weken en met een grote groep vrijwilligers vanuit de Markus en de Michael ondersteunen we elke zaterdag dit project. Het is mooi om te zien dat de ouders en kinderen zich op hun gemak voelen bij ons.
Verder wordt er nagedacht over parochievernieuwing en zijn de Alpha cursussen tot nu toe een succes. We zoeken naar wegen om de ouder wordende kerk weer jeugdig elan te geven en hopen dat het ook jonge mensen zal aantrekken.
We zijn soms bang voor veranderingen en nieuwe dingen en zijn geneigd om vast te houden aan het oude, bekende en vertrouwde. Toch moet je soms de uitdaging aangaan.
Als ik kijk naar ons eigen leven, zie ik dat ook wij ouder worden. In onze vriendenkring zijn al een aantal mensen die met pensioen gegaan zijn of binnenkort zullen gaan. Bij bijna allemaal zijn de kinderen uit huis en hebben hun eigen leven opgebouwd. Dus ook wij zijn toe aan nieuwe uitdagingen.
Mijn man liet vorig jaar een lang gekoesterde droom in vervulling gaan en kocht een MP3, een motor met drie wielen, twee voor en een achter. Voor mij een spannend gebeuren, omdat ik zelf bang ben op “snelle” voertuigen. Na veel denken, wikken en wegen vond ik dat ik het toch een kans moest geven en uiteindelijk ben ik achterop gestapt. Heel voorzichtig rijdend zijn we een blokje omgegaan. En wie schets mijn verbazing. Het was helemaal niet eng, integendeel, het was leuk, soms wel een beetje spannend, maar vooral fijn. Je kijkt heel anders naar de omgeving. De wind om je hoofd (uiteraard wel met helm en goede motorkleding) geeft ondanks het geluid van de wind ook een stukje verstilling. In je eigen wereldje genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft. Ik kan volop genieten, hoef alleen maar rond te kijken en te genieten van wat er te zien is. Nooit gedacht dat ik dit zou doen, maar nu wel heel blij dat ik de stap gezet heb.
Met dit verhaal in gedachten, terugkijkend naar wat er in de kerk te gebeuren staat, denk ik dat we misschien ook daar moeten wikken en wegen, maar ook de uitdaging aan moeten gaan en stappen moeten zetten die moeilijk en eng lijken. Wie weet valt het ook daar mee en komen we er achter dat het best meevalt om veranderingen toe te laten.
Zoals mijn man mij over de drempel geholpen heeft, zo kunnen wij samen in de kerk elkaar ook over de drempel helpen. Gaat u de uitdaging met ons aan?
We weten ook dat we het niet alleen hoeven te doen. We kunnen altijd terugvallen op Jezus. Hij zal zeker met ons op weg gaan.
Uit het pastoraal team
Anja Wauben
