Accepteer zoals het is.....

Laat los hoe het was.....

En blijf Geloof hebben in wat komen gaat!!

Intenties Michaelkerk:

Adrianus van der Velden, Lucy van Gurp- Verdaasdonk, Sef Stroeken,

Voor Jan, die een ernstige operatie moet ondergaan.

Intenties Willibrorduskerk:

Johan van Beek (jgt); Martien van Beek e.v. Wies Aartsen; Bea Husson e.v. Rob van Herwaarde; Anton Verschueren; ouders Snoek – Aarts en Olivia van den Akker; overl. fam. Hoeben – Färvers; Lisette Snijders.

Intenties Franciscuskerk:

Wim Zeegers, Ria Dirven, Trees Rikkert de Koe, Pater Herman Wijtten, Francis Mouwen

Uit dankbaarheid voor een 50-jarig huwelijk

In maart 2020 waren we er klaar voor, ons tweejaarlijkse concert, maar corona stak daar toen een stokje voor. Nu is het dan toch zo ver en we zijn blij dat we ons mooie en gevarieerde programma ten gehore kunnen brengen.

We zingen nu eens uitbundig en dan weer heel dichtbij onszelf.
Liederen die over mensen gaan en hoe we met elkaar leven…hoe we het leven leven. Over verbondenheid tussen mensen en de wereld.

We zingen in het Frans, Italiaans, Spaans, brengen liederen uit de Balkan maar ook Nederlandse liederen ontbreken niet.
We zingen een kind in slaap, leven mee met de walvisvaarders op de oceaan en volgen een liefdespaar aan de kant van de Route du Soleil.
Dat de Macedonische meisjes de mooiste zijn zult u ook van ons horen, zo ook de vraag of de ander er voor jou is als dat nodig is.
Dat het leven iets is om dankbaar voor te zijn, zingen we van harte en op het eind komen we dicht bij onszelf en nemen afscheid met een intiem lied.

Hopelijk heeft dit alles u nieuwsgierig gemaakt, we nodigen u dan ook van harte uit om zondag 26 maart te komen luisteren in de Michaelkerk, Hooghout 67

Con Anima is een gemengd koor met ruim 30 leden en we worden die middag begeleid door accordeonist Jorind Josemans en René Rovers dirigeert ons geïnspireerd door het repertoire heen.
Het concert begint om 15.30 uur (zomertijd) en is vrij toegankelijk. Na afloop is er een open schaal.

Missionaris zijn in de tijden van afbouw en opbouw.

Op 25 maart is er een miniconferentie over Missionaire Parochie in Veenendaal. Het is een jaar geleden dat in Breda zo’n conferentie plaatsvond waar ongeveer 800 mensen aan deelnamen. Wat is er veranderend in de afgelopen jaar? Wat hebben wij bereikt? Welke stappen hebben wij gezet om in een missionaire gedachte het werk van de Heer voor te zetten?

Ik ben zelf 2011 als missionaris naar Nederland gekomen. Ik heb in deze 12 jaar gezien hoe het geloof in Christus en verbondenheid met de kerk die ooit voor Nederlanders vanzelfsprekend was, iedere dag verder afkalft, op een dood spoor lijkt, lijkt te verdwijnen. De vraag die ik mij altijd stel: ben ik naar Nederland gekomen om kerken te sluiten? Een soort kerk-sluitingsmissionaris te zijn? Vroeger gingen missionarissen naar missielanden en ze hebben naast hun sociale en maatschappelijke werk, vele kerken gebouwd en ook gewerkt aan gemeenschappen van mensen die nauw met elkaar nauw betrokken waren.

Nederland zit in een tijd van afbouw waar het het geloof betreft. De vertrouwde plekken van erediensten die kerken zijn, spelen geen belangrijke rol meer in het leven van velen. Het christelijke geloof heeft een andere wending gekregen.

In deze tijd van afbouw en verval helpt een conferentie om open te staan voor de nieuwe wegen die veel mensen verder helpen om naar kern van ons geloof te gaan. Het is een grote uitdaging waarvoor je staat. De uitdaging van cultuurverandering binnen de kerk, de uitdaging van volkskerk naar keuzekerk, de uitdaging om als van vanzelfsprekend naar de bron van ons geloof te gaan. Het zou meer gaan over de kleine christelijke gemeenschappen die in het gebed Jezus als prioriteit stellen en het geloof daadwerkelijk beleven met hun woorden en daden van dienstbaarheid. Met deze manier van opbouw vraagt het van ons allen om vertrouwen in de Heer, om gebed dat ons kan versterken, om moed om nieuwe wegen te zoeken.

Wat mij in stand houdt in deze periode is het gebed en het geloof van een kleine groep van mensen die het verschil wil maken, die het geloof verkondigt met haar levensstijl en haar daden van dienstbaarheid en liefde.

Pater Richard Lobo

Ontmoetingen

In mijn vorige stukje schreef ik dat we aan de vooravond van Carnaval stonden, inmiddels zitten we midden in de Vasten. Sommige van ons hebben een Askruisje gehaald. Een teken van hoe kwetsbaar we kunnen zijn als mens. Vasten een tijd van bezinning, van je afvragen waar gaat het om in het leven? Kunnen we ook toe met minder? Hoe gaan we om met onze medemens, met de natuur?

Allemaal vragen die bijna dagelijks op ons afkomen. Je hoeft maar naar het journaal te kijken en je wordt ermee geconfronteerd.

Moeilijke vragen waar we vaak geen antwoord op weten. Ieder van ons probeert op zijn eigen manier vorm te geven aan zijn leven. Soms vanuit een geloof dat nauw verbonden in met de kerk, soms vanuit een geloof dat niet meer met de kerk verbonden is.

In de kerk missen we de jeugd. Hoe moet dat verder? We proberen het met de familiezondagen, maar ondanks de enthousiaste aanpak van de werkgroep is het een moeizaam proces. Is de jeugd dan verloren?

Gisteravond heb ik een reünie bezocht van de school waar ik gewerkt heb. Een bijeenkomst van leraren en leerlingen. De collega’s allemaal ouder en de meeste grijzer geworden, waarbij we als drie 60 plussers de jongsten waren.

De leerlingen die wij gekend hebben tussen hun 12^e en 16^e jaar, nu allemaal veertigers, de meeste met puberende kinderen. Het was een bijzondere avond, waar ik heel blij van thuis kwam. Veel gesprekken gevoerd, met de collega’s die allemaal ook in hun leven tegen hun eigen problemen van ziekte en ouder worden aanlopen. Maar mooi om elkaar weer te zien en te spreken, oprechte belangstelling voor elkaar.

En dan onze oud-leerlingen, inmiddels dus allemaal volwassen mensen. Soms moet je echt goed kijken, soms zie je gezichten die je gelijk herkent en die niets veranderd zijn. Ook zij allemaal met hun eigen verhaal. Een ding dat me in het bijzonder opviel was dat ze bijna allemaal een praatje gingen maken met de oudste collega (86) die ook aanwezig was. Heel respectvol en geïnteresseerd. Ik heb met veel van hen gesproken. Mooie verhalen. Een van hen, in mijn tijd de leerling waar ik heel veel moeite mee had is uitgegroeid tot een mooie vrouw, die gisteravond alle moeite deed om iedereen met elkaar in contact te brengen. Nog altijd even druk als vroeger maar heel sociaal, zich ook bewust van hoe ze vroeger was. Nu iemand die een glimlach op je gezicht tovert.

Die glimlach is er vandaag nog steeds. En ik voel na zo’n avond ook een stukje minder zorg om de toekomst van de jeugd. Ze zijn misschien niet meer zo verbonden met de kerk, maar als ik zie hoe ze met elkaar omgaan, met hoeveel respect ze mensen om zich heen benaderen, hoe ze luisteren naar elkaars verhaal, dan geeft dat me een goed gevoel. Als ik hoor hoe ze praten over hun kinderen en de zorg die ze erom hebben, dan stelt me dat gerust.

Ik heb regelmatig vertelt dat ik als vrijwilliger bij de parochie betrokken ben en daar werd respectvol op gereageerd.

Ik realiseer me steeds meer, dat de toekomst van de kerk niet alleen bestaat uit elke zondag naar de kerk gaan. Vanmorgen ging het verhaal over Jezus die aan de Samaritaanse vrouw om water vraagt bij de put. Dat in een tijd waarin Joden en Samaritanen niet met elkaar omgingen. Toen bedacht ik dat Jezus veel meer gericht was op het omgaan met mensen, ook met mensen die eigenlijk buitengesloten waren. Hij zocht altijd verbinding en zeker niet alleen met de groep mensen die om hem heen stonden. Hij stapte op iedereen af en maakte zelf die verbinding. Is dat niet precies wat wij als kerk ook meer moeten gaan doen?

Laten zien dat we er zijn voor de medemens. Erop afstappen. En natuurlijk is het fijn om op zondag samen te komen, daar energie op te doen om door de week die andere kant te laten zien. Het hoeft niet veel te zijn, een gesprekje, een telefoontje, een kaartje, een vriendelijk gezicht. Een klein gebaar kan veel betekenen.

Laten we proberen er in deze vastentijd een begin met te maken.

Namens het pastoraal team

Anja Wauben