intenties;

Tiny Loomans, Gerarda Vollebregt – Wissenburg,  Elles Smits – van de Leur

Francis Mouwen, John Fransen

Hoe minder je reageert

op negatieve mensen

Hoe gelukkiger en rustiger

je eigen leven is

Ruimte en ontmoeting

Langzaam heel langzaam komt er weer ruimte, wat hebben we daar allemaal naar verlangd.

Allereerst de versoepelingen natuurlijk. Ze geven ruimte om weer meer te kunnen en te mogen.

Terrassen mochten open , wat een ruimte…

Niet alleen aan mensen die buiten de deur iets willen drinken, maar vooral ruimte voor ontmoeting.

In Teteringen is “de huiskamer” verhuisd naar het terras van “de Dorpsherberg”

En zelfs toen het koud en regenachtig  was, kwamen mensen naar het terras om elkaar te ontmoeten, om even te ontsnappen aan het thuiszitten en weinig te mogen en kunnen.

We mogen met meer mensen in de kerk, we hoeven ons niet aan te melden, maar alleen nog in te schrijven.

Ook daar is ruimte en plaats om elkaar en God te ontmoeten.

Ruimte om samen te zijn, te bidden en misschien héél héél zachtjes weer met de vier koorleden mee te zingen.

Ruimte om elkaar ook na de viering op veilige afstand bij een kopje koffie te ontmoeten.

Langzaam heel langzaam wordt het misschien weer een beetje normaal en kunnen we elkaar weer veilig in elke ruimte ontmoeten, dan wordt het zeker een mooie zomer!!!

Trudy Gerritsen van Lin

Intenties:

ouders de Bruijn – Pinxteren; ouders Horsten – Bulkmans; ouders Snoek – Aarts en Olivia van den Akker; Fer van Assche.

Beste ouders, grootouders, verzorgers, 

Deze uitnodiging is voor u ! Bent u bij onze parochie betrokken ? Bv in vieringen, bij activiteiten  of  is uw kind bij een van de vier Bredase parochies aangemeld voor de voorbereiding op een van de sacramenten?

Kom dan op met ons samen op dinsdagavond 22 juni om 19.30 uur  in de ontmoetingsruimte van de Sint Franciscuskerk, Belgiëplein 6, 4826 KT Breda.

Waarom bent u welkom?  De vier parochies van Breda – de parochie Breda Centrum, de parochie H. Familie, de Augustinusparochie en de Maria Magdalenaparochie – werken samen om een “missionaire kerk” te zijn. We willen een kerk, een geloofsgemeenschap zijn die in deze tijd staat, zich richt op mensen en gezinnen die gelovig zijn of daarin begeleid en gevormd willen worden. We willen een uitnodigende kerk zijn, waar iedereen zich welkom weet en voelt. Als ouder, grootouder, opvoeder en zeker ook voor uw kind- eren en kleinkind- eren!

Een van de plannen die wordt ontwikkeld, is gericht op de kinderen en de ouders: een geloofstraject voor het hele gezin. We willen de huidige voorbereiding op een sacrament inpassen in een langer lopend traject van geloofsvorming. Wat dat geloofstraject voor gezinnen inhoudt? Elkaar regelmatiger en structureel ontmoeten, met een aanbod voor zowel ouders als kinderen, met het werken in leeftijdsgroepen, nieuwe catechesemethodes, samen vieren en vooral de vreugde van het geloof gaan delen. We willen dit graag aan u toelichten en als u belangstelling heeft, u betrekken bij de invulling van dit langerlopende geloofstraject.

DUS: bent u benieuwd naar dit vernieuwende traject voor uw hele gezin? Bent u betrokken bij de parochie en wilt u in bovenstaand traject mee helpen? Heeft u een kind dat aangemeld is voor een sacramenten voorbereiding (bijv. h. communie of vormsel)? U bent allemaal welkom! Wij vragen u zich aan te melden door een email te sturen naar: rwirken@bisdombreda.nl Vermeld u hierbij uw naam (namen als u met meer personen komt), telefoonnummer en ook de parochie waar u eventueel bent aangesloten.

Namens de pastoors van de 4 parochies, Pastoor Steven de Koning, Parochie Breda Centrum Rosalina Boer-Wirken, projectmedewerker onderwijs en catechese bisdom Breda

Verlof: Kom tot jezelf

Ik schrijf dit stukje vanuit het pastorale team, net voor de week dat ik met verlof ga. Binnen onze congregatie is de regeling dat een medebroeder eens per drie jaar naar zijn geboorteland met verlof mag gaan. Dan mag je drie maanden wegblijven. Drie maanden vinden velen best wel lang. Ik ben vierenhalf jaar geleden naar India geweest.
Toen was de priesterwijding van mijn broer. Toen kon ik alle familieleden zien en spreken. Omdat het feest was, kwam iedereen bij elkaar.
Dit jaar zou het heel anders gaan. Het is de tijd van de pandemie en reizen van de ene plaats naar een andere brengt risico’s zich mee.
Ik zie deze keer alleen één broer en zus en mijn moeder. De rest van mijn vijf broers moet ik overslaan. In de afgelopen 2 vakanties in India kon ik mijn medepaters bezoeken die in andere delen van India wonen en werken, maar deze keer zie ik dat helaas niet gebeuren. Maar ik moet maar de goede kant van mijn verblijf daar zien en mijn tijd nuttig gebruiken door met mijn broer op de velden te werken. Mijn moeder is op 5 mei 75 jaar geworden. Ik denk dat dit het goede moment zal zijn om meer tijd met haar door te brengen en haar te helpen.

Ik zie in dat ik deze tijd kan benutten om mezelf te bezinnen.
In de evangeliën kom ik vaak tegen dat Jezus naar een eenzame plaats ging, een plaats van rust. Hij ging dan vaak de berg op of naar een woestijn. Daar kwam hij besefte hij de missie die zijn vader voor hem voor ogen had. Na zo’n moment van bezinning was Jezus vol van energie. Zijn batterijen waren totaal opgeladen. Zo zie ik mijn verloftijd: een tijd om in contact te komen met mijn creatieve kern. Het is ook de tijd om na te denken hoe ik in de Augustinusparochie gestalte kan geven aan de blijde boodschap van Jezus.

Jullie zijn misschien op de hoogte van de situatie in India, het is zeker een riskant reis. Mijn familieleden en vooral de congregatie in India is zwaar getroffen door de gevolgen van Corona. De situatie verbetert langzaam met alle maatregelen. Ik ga met de hoop dat alles goed mag gaan.
Ik vraag om uw gebed dat ik mijn verlof goed door mag brengen en dat ik veilig terug kan komen.

1. Richard Lobo SVD

De kerk versierd met slingers en feestelijke foto’s. Met Pinksteren stonden we stil bij het jubileum van Kees Luijkx: 60 jaar priester. Kees is al lang een graag geziene voorganger in de parochiekern Bethlehem. Iedere maand maakt hij de autorit vanuit Oisterwijk ’s ochtends in de vroegte om in de Lucaskerk om 9 uur de eucharistieviering te verzorgen.

Dat doet hij vol overgave. Hij preekt – goed voorbereid – uit vrije hand, liefst al wandelend voor het altaar. Met de dingen die hem en ons bezighouden, gerelateerd aan wat de bijbel ons vertelt. Kijkend naar de kerk en de maatschappij van nu.

Maar Kees is niet louter voorganger. Kees is meer dan dat. En daarom werd hij met luid applaus door parochianen gefeliciteerd. Voorzitter Frank Koot van de parochiekerncommissie gaf in drie woorden een karakteristieke beschrijving van Kees: trouw, betrokken, en wijs.

Trouw vanwege zijn jarenlange priesterschap, zijn zorg voor de medemens. Zijn betrokkenheid toont Kees niet alleen in de eucharistieviering, maar ook door bij lief en leed in de Lucaskerk mee te delen. En wijs, vanzelfsprekend in jaren. Maar ook vanwege zijn eigen geluid, de verhalen die uit het leven zijn gegrepen. Kees heeft een vaste schare luisteraars.

Van harte gefeliciteerd

Als cadeau kreeg Kees een wensenboeket met kaarten van parochianen en een mooie voorjaarsbloeier. Ook van de parochianen die vanwege coronamaatregelen niet aanwezig konden zijn in de kerk, en via de livestream Kerkdienstgemist meekeken.

Na afloop van de mooie Pinksterviering hebben we voor het eerst weer samen koffie gedronken met iets lekkers vanzelfsprekend. Op afstand van elkaar, maar wat was het fijn om elkaar weer eens echt te spreken.

Beste Kees, van harte gefeliciteerd met je jubileum. En geweldig dat wij dit met jou konden vieren. We wensen je nog vele mooie en gezonde jaren toe!

Hoe kun je nog in God geloven?

Deze vraag werd mij onlangs gesteld door een nichtje dat pas geleden haar man

(onze neef) van 37 verloren heeft aan kanker. Zelf heeft zij Spaanse roots en is ze gelovig. Voor de kerk getrouwd, kindje laten dopen. Ze staat in de traditie.

Maar nu overheerst verdriet en de vraag “waarom?”.

Ze kent ons verhaal en weet dat wij nu bijna 22 jaar geleden onze oudste dochter verloren hebben en ze vraagt zich af, hoe wij dat toen hebben kunnen rijmen met ons geloof.

Ontroerend dat ze zo open de vraag durft te stellen, als jonge vrouw in deze tijd. En dan mag je het gaan uitleggen. Het raakte mij. We hebben haar verteld hoe wij het in die tijd gedaan hebben. We hadden vertrouwen. We wisten dat zowel hier in de Michaelkerk als in Rotterdam in het ziekenhuis iedere zondag voor Monique en voor ons gebeden werd. We hadden daar steun aan.

We wisten ons gedragen. Door de mensen om ons heen maar zeker ook door God.

We hebben het dat jaar ervaren als een God die ons steunde. Hij was er altijd, dag en nacht en je kon je verhaal bij hem kwijt. Iedere dag brandden wij een kaarsje en voor onze andere kinderen was dat een ritueel waar ze kracht uit haalden.

Toen Monique heel ziek was en het duidelijk werd dat haar leven op was, hebben we haar een goede reis gewenst en is ze rustig ingeslapen. We hebben er alle vertrouwen in dat ze in goede handen is. En de vraag “waarom?” hebben we ons nooit gesteld, omdat we wisten dat je daar geen antwoord op krijgt.

Dat verhaal hebben we haar verteld. Ze heeft intens naar ons geluisterd, ze heeft gereageerd, ze is verdrietig, ze is boos. Allemaal zo begrijpelijk. Ze stonden samen aan het begin van hun leven en dan is alles weg. Maar ze voelt ook dat hij ergens nog bij haar is. Ze gelooft dat ze hem ooit weer zal zien.

We hopen dat we haar met ons verhaal een klein beetje steun hebben kunnen geven. We hebben samen een plant voor onze neef in hun tuin geplant bij een boom die daar geplant is voor hem. Allemaal kleine gebaren en rituelen, die haar hopelijk tot steun zijn.

En dan besef je weer heel intens wat geloof kan betekenen voor mensen. En dat je hoe moeilijk de situatie ook is altijd in Hem kunt blijven geloven. Hij zegt het mooi in dit gedicht:

De droom die geen bedrog is

Ik droomde en zie ik liep aan `t  strand bij laag tij.

Ik was daar niet alleen, want de Heer liep aan mijn zij.

We liepen samen het leven door en lieten in het zand,

een spoor van stappen, twee aan twee, de  Heer liep aan mijn hand.

Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop

in tijden van geluk en vreugd en diepe smart en hoop.

Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan,

daar  waar het juist het moeilijkst was, maar een paar stappen staan….

Ik zei toen: “Heer waarom dan toch, juist toen ik U nodig had,

juist toen ik zelf geen uitkomst zag, op het zwaarste deel van het pad….?

De Heer keek toen liefdevol mij aan en antwoordde op mijn vragen

“mijn lieve kind, toen `t moeilijk was, toen heb ik jou gedragen”.

Namens het pastoraal team

Anja Wauben