Biechten
Opnieuw beginnen...
Hoe kun je verder met je leven wanneer je je realiseert dat je fouten hebt gemaakt? Hoe pak je je bestaan op in het besef dat het ook jouw schuld is geweest? Hoe ga je met al je idealisme verder wanneer je je eigen kleinheid en onmacht hebt ervaren?
Het zijn de thema’s die in alle grote drama’s en vertellingen een belangrijke rol spelen. En daarmee ook in ons katholieke geloof. In de verkondiging van Jezus Christus speelt bevrijding van dood en schuld, verzoening met God, de naaste en jezelf een belangrijke rol.
Na zijn verrijzenis ontmoet Christus zijn bange, schuldige en teleurgestelde leerlingen. Hij zegt hen aan: “Vrede zij u, wier zonden gij vergeeft, zij zijn vergeven”. Zijn vergeving deed hen weer opstaan. In Jezus aanzegging heeft de kerk de kracht gevonden voor het sacrament van boete en vergeving. Een ervaring van ‘door de dood heen gaan…’ en zo deel krijgen aan de verrijzenis.
Het ritueel van de persoonlijke biecht maakt iets van het proces zichtbaar. Het begint met de aankondiging van de biechteling: “ik wil graag mijn tekorten belijden…” Vanuit het besef van onmacht en fouten wordt er actie ondernomen. De biechtvader nodigt uit om de fouten en tekorten hardop uit te spreken. Dat is noodzakelijk, je stelt het letterlijk en figuurlijk iemand voor ogen en soms jezelf nog het meest. Dit hardop uitspreken is ook verantwoordelijkheid nemen.
De biechtvader gaat in gesprek over de tekorten, om ze te zuiveren, verhelderen, in verhouding te plaatsen. Misschien ook wel om te peilen wat nodig is voor herstel of als tegenwicht. Dan wordt dit alles samengevat in het opzeggen van de schuldbelijdenis of de oefening van berouw. Die wordt gevolgd door de absolutie –het uitspreken van vergeving namens Christus. Zijn hart is groter dan jouw hart…. Een goede biechtvader heeft het ook over ‘penitentie’: wat je moet doen om relaties te herstellen, de relatie met God op de eerste plaats.
Als God je zo een nieuwe kans geeft, ben jij toch ook bereid anderen een nieuwe kans te geven?